Arşiv: Haziran, 2008

Bu Yaz Deli Profesör T-shirtleriyle Cıvır Cıvır*

Bunu,alttakini ve ondan sonrakini yazan Deli Profesör

Şu Merchandise olayına internetle tanıştığımdan beri özendim. Arkada bırakılan şehirler, sevgililer gibi hep peşinden geliyor kerata. Hangi siteye girsem alt bi Merchandise sayfasıyla karşılaşıyorum. Hani, sitelerinin derinlerine de gömmüyorlar. Bangır bangır “Lisanslı Metallica ağda bantları çıktı, resmi Destruction burun kılı alma makinesi” şeklinde reklamlar dönüyor. Milletin paralarını konserlerle cukka ettikleri yetmediği gibi bi de 2 liralık t-shirtün üstüne bi arma basıp oradan indragangi yapıyorlar. Aslında bu olayı ben milletvekillerimizden de beklerdim. Hani bi Bezgin Bekir kuntiği, sadece uyuyarak poz verdiği t-shirtleriyle Leman’a yıllardır “kitap fuarları“nda milyarlar kazandırdıysa, meclis kapısının önünde satılan “Atilla – Koç Daşşağı (a.k.a. Billur Atilla) t-shirtleri” de gelirsizlikten nefesleri kokan milletvekilerimize yeni gelir kapısı olabilir. Tam yaşlı teyzelerimizin “Tontişiiiim” diyip, bağrına basacağı türden ipeksi tazeliği sahip bi adam. Abdullah Gül kafası şeklinde köşe minderleri de olabilir mesela, hem de birebir ölçekte. Kafanın boyutunu büyütmeye gerek yok. Tam anlamıyla evin en ağa yastığı olabilecek boyutta bi kafaya sahip zaten. Yanaklar da tipik bir Kayserili karakteristiği olarak sürekli sığır eti yemesinden dolayı yımışak yımışak, yağ bağlamış. Bıyık kısmı haricinde her anlamda yastığa birebir ölçeklendirilebilir anlayacağınız.

İşte hacılar, Merchandise böyle bişey. Şayet bu sözcüğü TDK‘ya verip, “Çevirin uleynnn!” deseydik, tabi ormanda 1000 paniklendirici Kadir İnanır ses tonlamasıyla, bu olayın Türkçe karşılığı 99,9% “Fan Domaltgacı” olurdu. Gerçi “Fan” da yabancı kelimeydi doğru. “Hayran Domaltgacı“nda anlaşalım. Şimdi bu verdiğim kelimeler de has Türkçe mi diye bakmayacağım. Büyük ihtimalle bi yerlerden şekillenip, at yarışı seyreden seyircinin de “Ayrıl da gel oğlum” naralarıyla kopa kopa gelmiştir. En evrensel ve bize özgü kelime yoğurt var mesela, ya da köşk. İyi o zaman “Köşk Yoğurtgacı” olsun da şüphe kalmasın Türkçeliğine dair. Valla ferahladım.

Ben de uzun zamandır şu Merchandise olayına girmeyi düşünüyordum bu saydığım sebeplerden ötürü. Toplumun bir zorlaması, adeta bir mahalle baskısına dönüşmüştü üzerimde çünkü. Valla camdan dışarı bakamıyordum geceleri. Sokağın bitirimleri kapımda, “T-shirt bastırıp satmadan burdan cesedin çıkar” derken bir yandan ellerindeki sopaları sektiriyorlardı, yakalarsam çok pis indirecem kafana edasında. Ben de her seferinde bi umutla ellerindeki zopa sunta çıkar umuduyla soruyordum: “Abicim o elinizdeki zopa ne(y)den yapıldı?” Gururla, göğsünü gere gere her gece sırayla biri söylerdi: “Saf meşe odunu abicim, bi yakaladık mı sabahlar olmaz.”

Sonuçta mahalle baskısına ben de yenik düştüm. Sitenin depesinde gördüğünüz “çocuk katili tırt adam” figürümü Photoshop’ta yüksek çözünürlükte, daha özenli bi şekilde tekrar kestim biçtim. Dafont‘tan da resmin ruhuna uyacak bir fontla alt ve üst metinleri yazdım. Sonra bu mahsulleri belleğin içine atıp, şansıma klimalı çıkan bi otobüsün içine atlayarak Pasaport‘a götürdüm (Lokasyon : İzmir) Bu aralar bu T-shirt baskı işi çok meşhurlaştı. Merdiven altlarında yıllarca kot taşlayanlar, “Yıllarımız bu işlerle boşuna geçti, boşu boşuna para için milletin ciğerlerini skerttik” dediler ve konsepti T-shirt baskısına çevirdiler. Lakin bu denyolar ucuz sattıkları için, klasik bir Türk geyiğiyle, yani sürümden kazanıyorlar. Bu yüzden sokaktaki herhangi bir baskılı T-shirt satan adama “Kaça basarsınız?” diye sorun. Hepsi yüzünü ekşitip, Fatih Terim gibi ağzını bi sağa bi sola oynattıktan sonra “100 taneden aşağı basmıyoruz” diyecektir.

Her neyse Pasaport’ta Can Fotokopi diye bi yer var. Mekana girmeden önce bu denli kalabalık ve faal olduklarını bilmiyordum. Her taraf adam dolu. Arı gibi vızır vızır ordan oraya koşuyorlar. Baskı işinde aşmışlar artık. Bu denli adam olmasına rağmen eldeki adamlar yetmiyor. Her tarafta işini bi an önce bitirip gitmek isteyen salaklar var. Niye salak diyorum? Çünkü içerisinin klima ayarı o kadar güzel ki, ordan bi an önce çıkıp mevsimin kızgın kum misali havasına atlamak hafiften salaklıktır. Herkes iş adamı değil ya yetişecek işi olsun, tadını çıkarın biraz. İş adamı olsan zaten, “Satılık – 438 22 78″ şeklinde kağıt bastırmak için 2 saat beklemezsin orda. Genel olarak fuzuli işlerle uğraşanların yeri aslında. Fuzuli olmayanlar sadece A4 fotokopileri oluyor büyük çoğunlukla. Manyak lan bu millet. Yemin ederim abartısız “Bana basııın!”, “Benimkine basııın!” diye koşuşturup duruyor.

Oradan sürekli bir baskı türünden diğerine koşmaktan dolayı beyni cacık olmuş adamlardan birine verdim belleği. İçine de iki farklı dosya tipi atmıştım. Transparan olsun diye Photoshop dosyası psd ve png‘ydi. “Abi T-shirt siyah olsun” dedim. T-shirtte yazı vektörüymüş de bilmemneymiş de bi yığın bişey anlattı bana. Yani böyle yaparsak yazı kötü çıkar dedi, arkaplanla renk farklılığı olurmuş hafiften. Küçümsercesine bana “AutoCad biliyorsan onunla yap” dedi. Vay nasını be, eskiden ortamlarda “Photoshop biliyorum hacııı” dediğinde havandan geçilmezdi, vermeyen kız kalmazdı. Şimdi Paint kadar değeri yok. Alelade programlardan biri oldu. Benim bildiğim AutoCad inşaat, elektrik mühendislerinin kullandığı programdı. Artık Helin Avşar’ın bile g.tünü AutoCad’le düzeltiyorlar demek ki. Sütun gibi bacaklar demek, AutoCad’in iyi iş çıkarmasına bi saygı duruşuymuş meğersem. Hayatı çok yavaş öğreniyoruz azizim. Bu hıza yetişmek ne mümkün. Allah’tan bu engebeli yollara girmedim. Bembeyaz, anamın ak sütü gibi beyaz t-shirt üstüne bastırdım, büyük boy. Vallaha siyah t-shirt’te duracağından daha da iyi durdu. Korkunçluğumu iki kat ön plana çıkardı.

Evet işte bir Merchandise hikayesi böyle başladı. Gerçi ben göbek pamuğundan, g.t çatalına kadar oldukça geniş yelpazede ürünler sunuyordum ama bunun üstünde sitenin adı ve maskotu olan benim tipimin geçmesi olaya ayrı bi güzellik kattı. Her ticari Merchandise girişimi gibi bunu size kaktırmak da bana farz oldu. Tabi kar için satmayacam ben, zaten giyseniz reklamım olur. Bi görenin bi daha bakacağına eminim. İki çeşit ödeme seçeneği sunuyorum sizlere ahali. Birincisi; eft ile 20 lira gönderebilirsiniz, “Alıcı öder” deyip kargoyla size şutlarım, kargo parasıyla 25 liraya patlar. İkincisinde ise 25 lira yatırırsınız, kargo parasını ben öderim, aa lan bu da aynı paraya çıkıyor. “Aklın yolu bir” derler idiydi, doğruymuş. Gerçi kimse almaz zaten, maksat işin eğlencesi, fırfırı.

Onu da geçtim de ben t-shirt’ün üstüne resimde de göreceğiniz üzere kocaman puntolarla “Girmeyen top olsun” yazdım. Hayati tecrübelerinize ve gelişme çağında yediğiniz zopalara saygı duyarak soruyorum: “Sizce bu t-shirt’ü giydiğimde dayak yer miyim?” veyahut “Bu t-shirt’ü nerelerde giymeli, nerelerde giymemeliyim?” Mesela Göztepe’de giymeyeceğimi biliyorum. Adamlar üstümde bunu görse, düğümleyip bi yerime sokarlar, soktuklarıyla da kalmazlar, bağırsaklarımı aşağı dökerler gibime geliyor. Ama mesela Alsancak’taki i.ne tipli denyoların hiç s.kinde olmaz. Tabi bunlar benim varsayımlarım. Sizlerden de mekan önerileri alabilirim. Sonuçta hayat amacımız “Dünyada mekan, ahirette iman”.

*Cıvıl Cıvıl değil efenim, cıvır cıvır. 90% hatun ilgisi çekme garantisi veriyorum. 30 gün içinde hala hiç bi icraata giremediyseniz, açıkcası benim problemim değil. Girememeniz ne kadar umutsuz bi vaka olduğunuzun göstergesidir.

Yazı bittiğinde çok mucizevi bişey dinliyordum.

Osurma – Yellenme Çeşitleri

Bunu,alttakini ve ondan sonrakini yazan Deli Profesör

Şu klimanın başında ferah ferah osurduğumda kokusu yok olan, güzelim Pazar gününde düşündüm, herhalde insanlığın başından beri tatbik edilen ve en az evrime uğrayan şeylerden biri osuruk. Tabi ki sesi ve tipi değişmemiş midir? Değişmiştir. Eski tarihlerde canlının yediği besine göre şekillenen bağırsak yapısı, osuruğun da çıktığı yolların engebesini, aerodinamisini değiştirdiğinden osuruk da değişir tabi. Ama insanoğlunun, mağara adamının en çok ısındığı hareketlerden biri olduğuna eminim. Küçüğü büyüğü, kadını erkeği, bütün canlılar yellenirken aşırı derecede zevk almıştır. Ama benim tahminime göre kendi gölgesinden korkan bu mağara adamları ilk osuruklarda zevk almasına rağmen, hafif korkuya kapılmış olabilirler. Zira öyle bir teknolojiyle ve literatürle osura osura bir insanın bir süre sonra içindeki bütün havayı boşaltıp, ölebileceğini düşünmüş olabilirler.

Günümüze geldiğimizde hala değişen pek bişey yok. İlkelliğini aynı şekilde korumakta bu güzel hareket. İnsanlar yaptığında yine aşırı derecede rahatlıyor. Belki aşırı derecede homini gırtlak götürülen akşam yemeğinin akabinde, belki de vücudun fizyolojisi bozulduğunda bağırsaklardan gelen hareketlilikte. Lakin günümüzde bazı ortamlarda ve bazı insanların arasında tabulaşmış bir harekettir. Her ne kadar bu işin zangırdatma tekniği evin büyüklerinden öğrenilse de, küçük çocuk büyüdüğünde ebeveynlerin yanında osurmaz, osuramaz. Geleneksel aile yapımızın gerekliliğidir bu. Ama akrabalar arasında gece vakitlerinde yer yer osuruk yarışlarına şahit olabilirsiniz. Aşık atışması şeklinde, iki kişi sırayla osurur. Yanlarında sayaç mahiyetinde 1 ya da 2 kişi de bunları sayar. En fazlasını çeken onurunu kazanmıştır. İşte görüldüğü üzere isterseniz Asimo‘yu icat edecek kadar zeki bi adam olun, ama bu denli ilkel bişeye de kayıtsız kalamazsınız.

İlişkilerde de son derece önemlidir. Bir gence sorduğunuzda “Omzumu yaslayabileceğim biri olsun yeter” tarzı cevap alırsınız. Tabi ki bu buzdağının görünen kısmı. Alt kısmı da hesaba kattığımızda ortaya “Omzumu rahatça yaslarken, yanında rahatça zangır zangır osuracağım bir kişi” şeklinde sevgili tanımı çıkar. Bu iki kişi ilişkisinin gidişatı açısından çok önemlidir. Hatun kişinin rahatça osurması tercih sebebidir. Lakin o özellik bulunmamışsa, birkaç buluşmada hatunun vereceği tepki üzerine yoklama çekilir. Her buluşmada osuruğun ses tonu – bası kalınlaştırılır. Bu şekilde kız bu durumu yadırgamıyorsa dünyada ondan güzeli yoktur. Görüldüğü üzere eş seçimlerinde dahi hala ilkel iç güdülerimiz korunmaktadır.

İnsanların rahatlama ve kendini ifade etme biçimi olarak da tanımlayabileceğimiz yellenme eylemini, aklımda kaldığı kadarıyla birkaç maddede sunmak istedim. Zira bu hareketlerde süreklilik ve çeşitlilik de çok önemlidir. Bir şehire gitmenin pek çok yolu vardır, engebeli, kolay, çiçeklerle dolu. İşte osurma anında uyguladığımız gidiş yolu da tıpkı bu yollara benzer.

1-) Sesli Osuruklar: Yarışların, uzayıp bitmeyen gece muhabbetlerinin, kısacası samimiyetin osuruğudur. Kafalar 1500′e vurduğunda çıkan borazanın sesi bile farkedilmez olur, hatta belli bi vakitten sonra osurmayanın dövüldüğü görülmüştür.

a-) Sesli – Kokusuz: “Burnumda kekremsi bi koku kalacağına, 1 saniyelik ses duyarım daha iyi” diyenlerin vazgeçilmezidir. Ülkemizin yaklaşık olarak yüzde 80′inin sempatisini kazanmıştır. İnsanlar birbirine karşı sevgi ve saygı içindeyse genelde old school diye rahatlıkla tabir edebileceğimiz bu yöntemden vazgeçmezler. İnsanı sürekli bu tipe alıştırmak çok kötüdür. Çünkü uzun vakitten sonra pıslattığınızda aldattığınızı düşünüp sizi terkederler. Anlayacağınız üzere bu tip berbere gidip “Her zamankinden olsun hacı” diyenlerindir. Can yakmaz.

b-) Sesli – Kokulu: Şahsımın da üzerine ihtisas yaptığı, tam anlamıyla evlere şenlik bir rahatlama biçimidir. “İçinde ne varsa dök be abi, rahatla.” diyenleri pişman ettirir. Kapı, pencere açtırır. Hem arabaların alarmlarını harekete geçirir, hem de sokaktaki kediler, köpekler olmak üzere bütün canlıları telef eder. Bir polis “Neye benziyordu yavrum?” diye sorduğunda, çürümüş yumurta biçimi seçilir genelde. Ne kadar samimi olursanız olun, nerede olursanız olun, o bulunduğunuz ortama bir daha alınmamanız yüksek olasılık ihtiva etmektedir.

c-) Miles Davis Tipi: İşte kulağa en ahenkli, en dolu dolu gelen hareket budur. Harbiden de çok güzel herekettir. Osurana “Allah’ına kurban!” dedirttirir acayip bi istekle. Tıpkı bir trompet kullanımına benzer. Kıç deliğini belli noktalarda kastırıp, belli noktalarda açmak gerekir, osuruk bitene kadar sürekli devam ettirilir ve mükemmel bir Miles Davis solosu kadar kaliteli bir eser çıkar ortaya.

d-) İsim telaffuzlu: Bu adamlar kıçını konuşturmakla nam salmışlardır. Hemen hemen bütün insanlara kıçlarıyla hitap ederler. Çoğu zaman sokakta dalgasını avuçlayarak dolaşan insanın kullandığı Türkçe’den daha da anlaşılırdır. En yaygın kullanım kalın ses tonunda “Apturrahman”, ince ses tonunda “Yusuf”tur.

e-) Rekor denemeli: İşte bu olay yıllarca yaşanan tecrübelerin akabinde yapılabilir ancak. Gaz geldiği anda kişi kendini heyecan yapmadan ayağa kaldırır. İki elini kütürdetir ve k.ç deliğini bir aç, bir kapa şeklinde devinimlere tabi tutarak osuruk serisine başlar. 20 – 30, gittiği yere kadar gider, bir o kadar da acıtır k.çınızı. Antrenmansız kesinlikle denenmemelidir. Yapmayı düşünen gençler 2, 3, 5 şeklinde yavaştan yavaştan arttırarak gitmelidir.

2-) Sessiz osuruklar: Nükleer savaşlar gibi sinsice, aniden sızar aranıza. Patladıktan sonra yapacak hiçbir şey kalmaz ne yazık ki. Optimist bir kişi olarak pozitif olarak elle tutulabilir hiçbir yanını bulamazsınız. Karı – koca arasındaki tutkuyu bitirir, lakin hiç kimsenin birbirini tanımadığı kalabalık ortamların vazgeçilmezidir.

a-) Sessiz – kokusuz: Literatürde böyle osuran birine henüz ulaşılamadı. Varsa bizzat g.tünü öpecem. Suya sabuna dokunmadan, ne de güzel olurdu. Tabi ben öyle osurmak istemem, s
adece karşı tarafın değil de, sadece kendimin ortalığı kokutmasını isterim.

b-) Sessiz – kokulu: Akraba ziyaretlerinde ve evlere servis misafir ziyaretlerinde tam anlamıyla işkencedir. Ani bir baskın anında insanın ne yapacağını bilemediği, alnından soğuk terler boşaldığı, teyzenin muhabbete esir etmesi sebebiyle bulunulan yerden kalkılamamasıyla ortaya çıkar genelde. 2 adet yumurta tepkimeyi hızlandırmıştır. O anda insanın yardımına yetişebilecek tek şey, koltuğun kaplamasını oluşturan, gözle görülemeyecek hava boşluğudur. Kıç iyice koltukla bütünleştirilerek taksit taksit osurulur içine. Kalkan görevi gören koltuk kokuyu 95% oranında azaltır.

c-) Disko – bar osuruğu: İçkilerin, özellikle osurtucu etkisi İsveçli bilim adamları tarafından kanıtlanmış biraların su gibi akıp gittiği bu ortamlarda dans pistinde kimsenin kimseyi tanımamasının ve içkinin verdiği bir rahatlık vardır. Bu yüzden sessizce kokulu bir şekilde kim salarsa salsın, sonsuza değin kimden geldiği farkedilemeyecektir. (bkz. Diskoda osurulan, diskoda kalır)

d-) Açık hava osuruğu: Osuruklar arasında, ikincil kişileri göz önünde bulundurarak baktığımızda, en zararsızlardan biridir. Şayet yanınızdaki adamın k.çının dibinde yürüyen bi yerden bitme değilseniz, kokudan etkilenme olasılığınız yüzde 0′dır. Sıcak gaz olduğu için doğrudan atmosfere doğru yükselir, kaybolur. Bu sebepten insanlar her hafta biriktirdikleri gazları atmak sebebiyle alışveriş bahanesiyle sokaklara, deniz kenarlarına yönelirler. Efil efil de osururlar. (bkz. Evini kokutmak istemeyenlerin osuruğu)

3-) Osururken altına s.çanlar: Özellikle kardeşimin genelde ishal zamanlarında yaparken tatbik ettiği türdür. 2 saatlik bir Cem Yılmaz gösterisi, ufacık bir anın içine sığdırılmış gibidir, o denli yüksek bir kahkaha etkisi yapar. Böyle bir ana denk gelenlerin cennetlik olduğu söylenir.

a-) İshalken osurmaya çalışıp altına s.çanlar: Analarımız babalarımız yıllarca öğütlemişlerdir bizlere: “Çocuğum ıslak mermere oturma”, “Çocuğum banyodan çıkınca ıslak ıslak klima altına girme”, “Çocuğum terledikten sonra soğuk su içme”, “Çocuğum o kadar baklavayı götürdükten sonra üzerine su içme” diye. Tabi biz eşşek sıpaları dinler miyiz? Dinlemeyiz. Tam bir gaz gelmesi anında 1-e maddesine yönelmememizle birlikte sessizliğin içinde tiz bir ses duymamız, işlerin yolunda gitmediğiniz bir göstergesidir adeta. Evet Cafer s.çmıştır, altına bez getirdir. Hemi de sulu sulu s.çmıştır.

b-) Kabızken osuracam diye g.tten pörtletenler: Bu anı tecrübe edenler her ne kadar durumu çaktırmasa da, hafiften huzursuz davranışlarıyla ve ” Otursana abi” dediğinizde koltuğa otumamalarıyla kendilerini ele verirler. Bolcana silme göbek yenilmiş bir akşam yemeğinin akabinde, Playstation 3′e dalmışken s.çmayı unutan kurbanımız, osuruğu geldiğinde ayağa kalkar, yine 1-e isimli en çok kullanılan maddemize yönelir ve o anda biz farketmesek de elmanın içinden fırlayan kurtçuk gibi ucundan pörtler b.k. O şekilde kalır, yarısı içeride, yarısı dışarıda. Bunu farketmek çok da zor değildir, çok kısa süreli bir tıslama gelir ve b.kun yarısı dışarıda kaldığı için normal sessiz osuruğa göre çok daha öldürücü bir koku yayar.

Evet sevgili okurlar, aklıma geldiği kadarıyla en bilinen maddeler bunlar. Hepsi farklı bir heyecan, hepsi farklı bir tepkime koysa da sonuç ve tatbik amacı aynıdır: “İçimde kanser olacağına, k.çımda konser olsun.” İşte bu yüzden milyonlarca yıllar geçmesine rağmen, yaşanan binlerce çeşit osuruk travmalarına rağmen, osurmak hala insanların birincil zevk alma ve ferahlama yöntemlerinin başında gelir. Yazdığım bu makale sayesinde umarım içinizde zortlatma isteği azalmış, hayat ışığı sönmüş bir kaç arkadaşı kendine getirebilmişimdir. Hadi o zaman hep beraber, daha güzel bir dünya için, dostluk için, barış için… ZOOOOOOOOOOOOORRRRRT ! (O “T” kısmı çok keskin bir bitişi sembol eder, o yüzden her daim tek harf olarak kullanılır.)

Yazı bittiğinde “Molly Hatchet – Let the Good Times Roll” çalıyordu.

Superleague Formula ve Galatasaray

Bunu,alttakini ve ondan sonrakini yazan Deli Profesör

Şaka maka, daha iki gün evvel Formula‘nın yeni sezona giriyoruz diye seviniyordum. “Hamilton mı, Raikkonen mi, Alonso mu?” diyordu dergi kapağı. İlk 8 yarış aynı bu arabaların start-finish düzlüğünden geçişleri gibi hızlı geçti ve sonuç itibariyle de hiçbiri 1. değil şu an. Raikkonen diğerlerine göre en şanslısı ama Alonso gibi usta bi pilot için gerçekten zor bi sene. 2 sene üst üste şampiyon otomobili çıkaran Renault, bu traktör gibi tıngır mıngır ağır çekimde giden dandik R-28‘i nasıl yapmış anlayabilmiş değilim. Yani benim bildiğim eski arabanın üstüne bişeyler eklenir. Bu adamlar her sene en baştan yapıyor. Tabi benim gibi bi y.rak kafalıya burdan konuşması kolay. Ne hesaplar dönüyor anlamadan konuşuyorum. Ama Formula liginin en istikrarlı takımı Alonso’suz bi sene geçirince bu kadar mı çöker kardeşim? Alonso dediğin adam şimdi geldi diye senle bi ömür kalmayacak ki. Hadi şimdi arabayı gelecek seneye takımla hazırladığı için mecburen durur. Lakin ondan sonrasının garantisi yok işte. Kan kırmızı Ferrari‘nin cazibesine kim dayanabilir? Briatore‘dir, yaşı kemale ermiş, kendini Formula’ya verir diyorsun, 70 yaşındaki adam daş gibin karıların peşinden koşuyor, kalp krizi geçiriyor ondan sonra. Be mübarek, ben bile görsem kalbim dayanmaz, senin kalbin nası dayansın Heidi Klum ve akabinde gelenlere?

Motor sporlarına girmişken, en az Formula kadar eğlenceli diğer kol Moto GP‘ye de şöyle bi yaklaşık sezon ortası bakışı yapmam lazım. A-Style isimli konumda, “Rossi sanırım şampiyonluğa doydu ve bundan sonra Moto GP’de pek bi halt yiyemeyecek korkarım ki” demişim. G.t oldum ve g.t olduğuma hiç bu kadar sevindiğimi hatırlamıyorum. Adamın içinde hiç sönmeyecek bi meşale varmış meğerse. Sezonun ilk yarışından sonra bwin’de 1′e 12 alan Rossi, şu an en düşük oranları alan kişi. Neredeyse kendini hiç kasmadan podyuma çıkıyor ve bu kadar başarıya rağmen hala kırılacak bi yığın rekor olduğunu gösteriyor bizlere. Göstermekle kalmıyor, podyumda ödül veren hatunların üstüne şampanya patlatıyor ve pist dışında da rekorlarını geliştiriyor (bkz. en çok hatunun üstüne şampanya patlatan adam)

Motor sporları manyakları, bazılarının “dolap beygiri gibi deli deli dönen araçlar” şeklinde tabir ettiği bu araçları, 500 tur atsalar dahi izlemekten sıkılmaz. Çünkü işin teknik kısmını bilirler. Bu yüzden de yeni bir organizasyona imza atılıyor: Superleague Formula. Valla düşünenin ve bulanın hatunsa ağzını öpecem. Ne de güzel düşünmüş. Dünyanın en kaliteli takımlarından bir kısmının (AC Milan, Anderlecht, Borussia Dortmund, Corinthians, FC Basel, Flamengo, PSV Eindhoven, Rangers, Sevilla, Porto, Olympiacos) kendi araba dizaynlarıyla yarışacağı bu son derece heyecanlı organizasyonda, tahmin edeceğiniz üzere Türkiye’nin efsanesi, ilklerin kulübü Galatasaray da yarışıyor. Bu haber beni tam anlamıyla iki kat manyağa çevirdi, sevinçten. Dünyanın en büyük kulüplerinin pistlerdeki taktik savaşlarına tanık olmak nabzımı bundan bi yıl önce iki katına çıkarmıştı ve şimdi Ağustos’a neredeyse 1 ay kaldı ve neler olacak, çok meraklıyım.

Bütün kulüplerin arabasına tarafsız gözle bakmaya çalıştım, tabi sadece dizaynlarına. Motor kapağını açıp bakacak halim yok. Zaten açsam da bi b.k anlayacağımı sanmıyorum. Ama tasarım olarak, en çok bizim arabanınkisi hoşuma gitti. Normalde elin tavuğu ele kaz gözükür bilirsiniz. Ama bu araba, kullandığı renkleri ve çizgileriyle tam anlamıyla pistlerde görmek isteyeceğim türden. Bir de Flickr’da albüm oluşturmuşlar, oraya bakıyordum da, Jason Tahinci‘yi gördüm. Hani şu babası Mümtaz sayesinde GP2‘de kendine yer bulan, ama motor sporları adına zerre yeteneği olmayan adam. Petrol Ofisi takımında elin Pantano‘suna bel bağlamıştık bu denyonun yüzünden. Zaten Pantano da PO takımının başına gelebilecek en kaliteli pilottu. Öyle bi pilotu nasıl yakaladılar takıma diye hayret etmiştim bayağı bayağı. Gerçi elimizde fazla durmadı, çakallar hemen kaptı. Jason apayrı bi olay zaten. Yarışı kazasız bitirdiğinde ülkede haber oluyordu. Nesi gurur vericiyse. Ne kazandıysa Pantano’yla kazandı bu takım.

Petrol Ofisi takımının içine s.çan Jason Tahinci, evet sevgili okurlar Galatasaray’ın Formula arabasının içinde duruyordu. Her zamanki o sinir bozucu sırıtışıyla hem de. “Ulan belki de öylesine oturtmuşlardır” dedim. Lakin her baktığım 3 fotonun birinden, okul gezisinde her fotonun içine giren fırlama çocuklar gibi bu lavuk fırlıyordu. Böyle büyük bi organizasyona, böyle bi beceriksizi getirmek hangi sivri zekalının işi bilmiyorum ama Mümtaz yaptı yine yapacağını. Sivri zekalılar bitmiyo ki. Ayrı bi sivri zekalı da Jason’la arabanın seviştiği resimlerden birinin altına “Local Turkish Hero” yazmış. “Yerel Türk Kahramanı” da ne demek lan? Belli bi sokağın kahramanı herhalde. Cevval hocamın bahsettiği, daha hiç teknoloji görmemiş bi kabile var ya, onun Türkiye şubesi varsa anca orda yerel bi Türk kahramanı olabilir bu tırışkalıkla.

Neyse artık, ipler çekildi bi kere. Galatasaray’ın böyle bi organizasyonda iyi sonuçlar yakalamasını en az şu sıcakta hepinizin denize girip, deve güreşi yapmak istediğiniz kadar istiyorum. Ama dediğim gibi bu Tahin Pekmez’le biraz zor olacak gibi gözüküyor. Neyse ki, motor sporları pek öngörüyü s.klemeyen türden bi spor. Ne derseniz tersi çıkıyor. Adam resmi Formula dergisinde 100 sayfa analiz yapıyor “Şunun rüzgar tüneli testleri, bunun kış antrenmanı, öbürünün arka kanat parçacığı” diye. Ama bi bakıyorsun liderliği beklemediğin bi adam üstleniyor. Bu yüzden tüm kalbimle Ağustos’taki yarış sezonunu ve Galatasaray’ın podyumunu heyecanla bekliyorum.

e="font-weight:bold;">Ek-1 : Herşeyi g.te yumurta dayandığında hallettiğimiz gibi yayın haklarında da aynı çözüm yöntemini uyguladık. Yarışa 3 gün kaldı ve yayın hakkının Show TV’ye ait olduğu yeni belli oldu.

Yazı bittiğinde “The Cowsills – The Rain, The Park & Other Things” çalıyordu.

“Feed Your Head”

Bunu,alttakini ve ondan sonrakini yazan Deli Profesör

Son 1 aydır neredeyse 10 saat boyunca yaklaşık 35 – 40 derece sıcaklıkları arasında seyreden bi odada bulunuyorum. Durması aşırı derece zor tabi, durulacak gibi değil. Bilgisayar aşkı falan da sökmez buradaki sıcaklığa. Başşaklarından vücüdünün en ücra köşesine kadar terlemedik noktan kalmıyor. Sauna babında 15 dakika durup çıksam ben de severdim elbet, ya da içerisi çok sıcak diye üzerinde ne varsa çıkaran o klasik ama vazgeçilemez sauna hatunları olsaydı yanımda. Ama böyle bi yerde 10 saat boyunca bilgisayar başında durmak insanı tam anlamıyla hoşaf kıvamına getiriyor. Bir Formula pilotunun bir yarış boyunca verdiği kadar sıvı veriyorum. (Yaklaşık 1 Litre).

Kavurucu sıcaklık insanın g.tünü oturduğu koltuğa kaynatıyor adeta. Yerimden kımıldayamıyorum. Oturdukça daha fazla yoruluyorum. Bi tane vantilatör var, sözüm ona serinletsin diye koyulmuş. Korkmayın, “Kendini bile soğutmuyor” bayat esprisini benden asla duymayacaksınız. Bu vantilatör ayrı bi cins, ayrı bi devrim. Odadaki sıcaklığı iyice yüzüne yüzüne savuran türden bir hava akımı yaratıyor. Psikolojik bi ferahlık bile vermiyor. Haliyle göbekten aşağı doğru çığ gibi yuvarlanan ter, ufak bir parmak darbesiyle sıyrılıp, yanında oturan gardaşın üstüne fırlatılıyor. Sıcağın eğlencesi de bu, ne kadar eğlence denilirse. Ter fırlatma oyunu.

Ç.k kadar şeklinde tabir ettiğimiz (aka title Çükan çükamanje) bu konserve kutusu şeklindeki odada tam tamına 3 adet bilgisayar açık duruyor ve odanın doğal halindeki demiri eritici sıcaklık yetmezmiş gibi, Naziler tarafından fırına sürülen Yahudiler kıvamına geliyoruz.

Beynim üzerine koskoca bir elektromanyetik mıknatıs tutulan harddisk şekline dönüşüyor her saat başı. Bu sıcaklıkta durduğum sürece beynim kendine fiziksel format atıyor, veriler bi daha geri dönmeyecek şekilde. Gözümün önünde bi format ekranı canlanıyor. Masmavi, üstündeki format ilerleme çubuğu sarı renkte. Yüzde 25′i silindi diyor, aha 26 oldu. Sabahlar olmuyor, geceler doğmuyor. İyice hödükleştim. 1 aydır soğutucu alacaz, ama üşengeçlikten onu bile yapamadık. Gavurun encüğü gibi yandıkça yanıyoruz.

Artık blog yazmaktan da geçtim, yemek, su, internet dahil herşey bi tatsız gelmeye başladı. Bundan bi ay önce her gün blog yazarken şimdi elimi klavyeye dokunduramıyorum. Aklıma bi yığın yazı geliyor, lakin bu sıcakta oturdukça yorulma durumu hiçbir şey yapmama izin vermiyor. Eve arabayla gitmeme rağmen sürüklene sürüklene gidiyorum sanki. Dünyanın yükünü Atlas değil de ben taşıyormuşumcasına. O kadar ağır işte çalışan adam yorulmuyor ama bulunduğum yerdeki sıcaklıkta 10 saat g.t büyütmek hepsinden daha yorucu oluyor. Vücudumdaki su seviyesinin iyice azalmasından olsa gerek, çişimin rengi bi acayip koyulaştı. Su içemiyorum ki mübarek. 2 bardak içip yanıma koyuyorum, 5 dakika sonra baktığımda abdest suyundan beter olduğunu farkediyorum.

Artık deli-kanlılıktan, sıcak-kanlılık dönemine geçtim. Aklıma şu “Guguk Kuşu“nda sürekli “Yorgunum,yorgunum” diyen deli herif geliyor, gülüyorum. Benim de beynimin formatı nihayetine erdiğinde dönüşeceğim yaşam formu bu sanırım. Sebepler farklı olsa da, herkesin ulaştığı ve üzerinde yürüdüğü nokta ortak. Bu yüzden de her gün birbirimize tahammül etmek için bahaneler uyduruyoruz. Çünkü sosyal ve sıcak-kanlı varlıklarız değil mi?

Lupin the Third (1971 – 1980)

Bunu,alttakini ve ondan sonrakini yazan Deli Profesör

Şu MTV‘nin anime gecelerine adapte olamamama (bu ne lan?) acayip üzülüyorum, öyle böyle değil. Hatunların ayrı bi güzel, ifadelerin ayrı bi derin, maceraların ayrı bi coşkulu yaşandığı bu japon çizgi filmleri dünyada çılgınlık halini almış durumda. İnsanların animelere karşı apayrı bi el pençe divan duruşları var. Ara sıra izlediğim oluyor ama sürekliliğini getiremedim. İşte arşivciliğin en kötü yanı da bu. “Nasıl olsa elimde vardır”, “Takar playera izlerim bi ara” şeklinde söylemlerden sonra unutulan anime ne TV’de, ne de playerda izlenebiliyor. Yalan oluyor genelde.

Yalanım olmasın, bundan tahminimce 4-5 ay önce TV’de Lupin the Third isimli animeye denk geldim. Heh, bildiğiniz Arsen Lüpin soyunun 3. jenerasyonu. Arsen Lüpin’i biliyosunuzdur herhalde, bilmezseniz kafanıza odunu gömerim vallaha. Dünyanın en meşhur hırsızıdır kendisi. 3. Lupin de en az onun kadar başarılı ve komik bir hırsız. Hikayenin genelini kaplayan da Lupin ve kankalarının birlikte dünyanın envai bölgelerini rahat rahat söğüşlemesi. Kankalar da en az Lupin kadar evlere şenlik diyebilirim : Gözlerini kırk yılda bir görme fırsatını yakaladığımız gangster bozuntusu bir tipe sahip ve silah konusunda Lupin’den aşağı kalmayan Jigen, sürekli samuray elbiseleriyle dolaşan safkan Japon, 1. dereceden katana ustası Goemon. Bu iki kankadan benim her zaman ilgimi kılıçla yarattığı mucizeler ve üstün tekniğiyle Goemon çekmiştir.

Söz konusu anime olduğunda, o güzel eşşek kadar iri gözlü, koskoca göğüslü çekici hatunları görmemeyi aklından bile geçiremez insan. Esas oğlanımızın abasını yaktığı bir Fujiko gerçeği var. Hatunu da öyle bi çizmişler ki, ben bile gerçek alemden bi insan olarak hasta oldum. Bi kadında fiziksel olarak aranılan bütün özellikleri taşıyor desem yalan olmaz. Ses tonu da zaten ayrı bi iç gıcıklayıcı. Fujiko için ne nötral, ne de taraflı demek pek doğru olmaz. Paraya en az Lupin kadar düşkün olduğu için mangır neredeyse oraya yuvarlanan türden biri. Bu yüzden kimi bölümlerde Lupin’le aynı cephede çarpışırken, kimi bölümde de dünyanın en değerli elmasını elde etmek için Lupin’e karşı akıl oyunları oynuyor.

Siz Tüurklery ne diyoğğ? Heh, evet bu ülkenin polisi vardır. Tabi ki, polis her ülkede standarttır. Bu adamlar bu kadar işi elini kolunu sallaya sallaya yapmıyor. Öyle olsa herkes hırsızlık yapardı. Hikayemizin sonuncu başrol oyuncusu da Lupin’in peşinden şehir şehir, ülke ülke koşan Dedektif Zenigata. Hırsız polis ilişkisinde duygusallığa yer yok diye kim demiş? Her ne kadar Zenigata Lupin’i sürekli kovalasa da bir süre sonra onu hayatının eğlencesi olarak görüyor ve aralarında ufaktan bir arkadaşlık bağı ve aşırı memati durumlarda birbirlerini kollama vaziyeti oluşuyor. Tabi bu duygular ekstrem durumlarda ortaya çıkıyor. Zenigata, Lupin bütün dünyayı soyup soğana çevirmesine rağmen onui öldürmeye çalışmıyor. Derdi sadece zarar vermeden tutuklamak. Ama bir yandan da Lupin’i yakaladığında hayatının eğlencesinin biteceğini düşündüğünden yakalamaya korkuyor. Böyle de cins bi polis. Zaten Lupin’i öldürmeye çalışan adam kontenjanı bol. Bi de bu dedektife gerek yok. Koskoca mafyaların aralarına sızıp hırsızlık yaptıklarından bıçağın ucundan Semih’in son dakika golü gibi dönüyorlar genelde.

Lupin’in neredeyse hiçbir konuda zaafı yoksa, güzel hatunizade Fujiko haricinde. İşte onu görünce tekleyen, ne yapacağını şaşıran türden bir hırsız. Bu yüzden de ikisinin karşı cephelerde bulunduğu zamanlarda Lupin’i zaafından yakalayan Fujiko onu her seferinde alaşağı ediyor. Dünya malı dünyada kalır derler, ne de güzel derler. İster Lupin çalsın, ister Fujiko, o para yüzde 90 ihtimalle bölüm sonunda hayır etmiyor ve bi şekilde gidiyor. İyi ki de gidiyor. Hırsızımız paranın dibine vurup zengin olsaydı, işi bıraksaydı, dizi için bu kadar bölümü çekilir miydi?

Lupin the Third, Snek‘te gün içinde 2-3 gösterimle oynuyor. Ayrıca uzun metraj da isterseniz, bir Hayao Miyazaki klasiği Rupan sansei: Kariosutoro no shiro da var. He gurban bi de resmi site olarak www.lupinofficial.com var.

Yazı bittiğinde “Manic Street Preachers – Underdog” çalıyordu.