Yeni bir yaşa girizgah yapmam sebebiyle bugün “19th Anniversary etkinlikleri” çerçevesinde yeni bir daimi bölüm daha ekliyorum. Ama öncesinde doğum günü üzerine bi kaç kelam etmeden ölürüm de konuya geçmem. Mesela dikkat ettiyseniz doğum günü kutlamalarının 90%’ı yaz aylarına geliyor. Tam sıcak zamanlarda doğuyoruz Türk insanı olarak. Neredeyse tanıdık çevresinde her gün 5 kişinin doğum günü olması sebebiyle de kimsenin kendini özel hissettiğini sanmıyorum. Öyle bişey olacak ki, 5 Temmuz sadece bana rezerv olacak. Bu tarihte kimse doğamayacak. 5 Temmuz gününde doğmanın patenti bana ait olduğu için; doktor, bebek ani bi çıkış yapmasın diye çıkış yollarını kapatacak bi süre. İsterse tutkallasın, beni dertlemez.

4 mevsimi güzel bi sıra içinde yaşayan ülke olarak eğilimimiz aslında belli. Yaz vakitlerinden 9 ay gerisine gittiğimizde görürüz ki, tam havaların ılıman, oynaşmanın güzel olduğu zamanlardır. Yazın sıcağında, kışın soğuğunda “karı-koca ilişkisi hak getire” modunda iken, baharda bombalar patlar. Bu sebepten ülkenin nüfusu her zaman tam bu civarlarda, yani bahardan 9 ay sonraya tekabül eden yaz vakitlerinde katlanır. Hadi bunu da geçtim, Temmuz başında doğanların doğum günlerinin gölgede kalması için ekstra sebepler vardır. Üstüste gelen 3 özel gün, Kabotaj Bayramı, Amerika’nın Bağımsızlığı ve Kırkpınar Güreşleri‘nin başlaması insanların sizin doğum gününüzü akıllarına bile getirememelerine sebebiyet verecektir. 29 Şubat’ta doğan bi insanın doğum günü bile daha fazla kutlanır Temmuz’da doğana göre. Çünkü 4 yılda bir gelen bir gün olduğu için, daha bi tutkuyla beklenir. Hem de benim gibi adam olmak istemeyen eşşek kadar adamlar için “ideal” kelimesinin sözlükteki anlamının zirve noktasıdır. Hele ki o tarihte doğan kadınların ileride ne kadar doğru zamanda çıkış yaptıklarına sevindiklerini hayal bile edemiyorum. Biz 28′inde doğunca 40 yaşında olduğumuz zamanda, o kadın göğsünü gere gere 10 yaşındayım diyebilir. Aslında Gönül Yazar gibileri mahkeme kararıyla bu tarihe de geçebilirler.

Konumuza dönelim. Bundan kelli belli zaman periyotları içinde, sürekli üstünüze aynı konuların hücum etmesini istememem sebebiyle, sıralamanın içine kısa film gösterimleri ekliyorum. Kısa film dediysek, harbiden festivallerde yarışan, iyi işler çıkarmış filmler. 2 tane hanzonun eline kamerayı alıp, abuk sabuk hareketler ve küfürler etmesi değil olay yani.

Kısa film konusunda hep anlamadığım bir nokta olmuştur. Dünya çapını bilmiyorum lakin ülkemizde hep evlatlık gibi kalmış bi türdür. Her miyendüzün çekmecesinde film projeleri ve fikirleri olur, ama imkansızlıktan ötürü bir türlü çekmeyi beceremez. Çekebilse de bu sefer insanlara sunamaz. Çevremizdeki insanların kalın kafalı tutumları sebebiyle o çekilmiş film de umutsuzca proje çekmecesinin içine atılır. Bi ara CNN Türk‘te “Kameramla Kampüste” diye bi yarışma vardı. Ne kadar güzel ve teşvik ediciydi. Katılanlar arasında gerçekten deha dediğimiz tipler çıkarken, salak salak ne çektiğini bilmeyenler de vardı haliyle. Ama o deha gözüyle baktığımız adamlar da unutuldu gitti program yayından kalkınca. Birisi adama el vermiş olsa duyar, görürdük yine herhalde. Evde çekirdek çitleterek kadın programı izleyen reyting etkileyicisi kalın kafalı güruh yüzünden de tek sezonda yayından kalktı program . Kimse “Bu ülkede güzel şeyler de oluyor” demesin. Olmuyor çünkü. Asıl birincil hedef olması gereken, insanı sahiplenme meziyetinden ölümüne uzak duran bir ülkenin yaptığı her şey boştur çünkü.

Kısa filmler, çok derin görüşlerin ortalama olarak 4-5 dakika gibi çok kısa sürelerin içine sığdırıldığı filmler olduğundan ötürü, normal filmlerden daha dikkatli izlenmesi gereken filmlerdir. Film başladığında bile en az 10 dakika film moduna giremeyen, sürekli yanındakine saçma sapan şeylerden bahseden adamların yanında asla izlenmemelidir. Çünkü o denyolar kendini konsantre edene kadar film bitmiş olacaktır. Eğer amacınız ortaya gerçekten unutulmaz bir kısa film çıkarmaksa, işiniz uzun metraj filmde şaheser yaratmaya göre çok daha zordur. Tabi sokaktaki adama sorarsanız “Onda ne var lan yarraaam, ben de çekerim kısa film, oturmuş kendi kendine konuşuyor deli gibi, al ben de konuşuyorum, kameraya kaydetsen bu da kısa filmdi.” diyebilir. İşte böyle bilip bilmeden her konu üzerine moronca yorum yapan adamların üstüne gladyatör arenasında aslanları salıp, geberirken filmlerini çekmek istiyorum.

Madem bu başlangıç konusu, o zaman ilk olarak gayet anlaşılabilir olan bi tanesinden, Bill Plympton tarafından 1989 yılında hazırlanan ve sigarayı bırakmanın 25 yolunu anlatan animasyonla başlayalım. Özellikle kapalı alanlarda sigara yasağı yüzünden mahrum olan insanlarımız için oldukça yol gösterici olacaktır. Herkes kağıt üstünde 3 gün duvarı, 5 gün duvarı diyor, lakin daha kesin bırakma çözümleri gerektiği ortada. Animasyon her ne kadar 1989 yılında çekilmiş olsa da, yöntemlerin yıllardır değişmediğini biliyoruz. Çünkü içindeki artan zehir miktarı haricinde pek de bişey değişmedi. Mevzubahis film, sigarayı bırakma konusundaki parodiler bazında hala birincil referans kaynağı olarak kullanılır. Sigara üzerine en kapsamlı kısa filmlerden birisidir. Uzun metraj olarak da Thank You For Smoking alanında bir numaradır. Aktif içiciler, sigarayı bırakmaya, pasif içiciler siz de eğlenmeye hazırsanız makarayı sarıyorum. Lights, Camera, Action!

Bu yazılar da üsttekini andırıyo gibi

• Un Chien Andalou – Endülüs Köpeği (1929)